Nieuws

Flyeren.
De kleine jongen trok een extra dikke jas aan tegen de kou en zei toen tegen zijn vader:
“Oké pap, ik ben er helemaal klaar voor.”
Zijn vader, een predikant, vroeg hem: “Klaar voor wat, zoon?”
“Maar papa, het is tijd om naar buiten te gaan om onze flyers uit te delen.’
De vader antwoordde: “Jongen, het is erg koud buiten en het miezert.”
De jongen keek zijn vader verbaasd aan en zei: “Maar papa, mensen moeten toch ook op een regenachtige dag iets over God horen.”
De vader antwoordde: “Ik wil niet dat je met dit weer naar buiten gaat.”
De jongen keek zijn vader smekend aan: “Papa, mag ik deze keer dan alleen gaan? Alsjeblieft! Ik zal echt goed oppassen!”
Zijn vader wachtte even en zei toen: “Oké , je mag gaan van mij. Hier zijn de flyers , maar wees wel voorzichtig.’
“Ik zal voorzichtig zijn, bedankt pa!”
En met de flyers in zijn hand, ging de zoon de kou en de regen in. Hij liep door alle straten van het dorp en deelde de flyers uit aan de mensen die hij zag.
Na 2 uur door de regen en kou gewandeld te hebben en met zijn laatste flyer in de hand, stopte hij bij een hoek om te kijken of hij nog iemand zag om de flyer aan te geven, maar de straten waren leeg. Toen draaide hij zich om naar het eerste het beste huis dat hij zag, liep naar de voordeur, belde aan en wachtte, maar er kwam niemand aan de deur.
Uiteindelijk draaide hij zich om, om weg te lopen … maar iets hield hem tegen. De jongen keerde terug naar de deur en begon aan te bellen en met zijn vuisten hard op de voordeur te slaan. Hij bleef wachten. Uiteindelijk werd de deur voorzichtig geopend.
Een mevrouw opende de deur, ze had een droevige blik in haar ogen en vroeg vriendelijk:
“Wat kan ik voor je doen, jongeman?
Met stralende ogen en een brede glimlach antwoordde hij:
Dag mevrouw, het spijt me als ik u heb laten schrikken, maar ik wil u alleen maar vertellen dat God echt heel veel van u houdt en dat ik u mijn laatste flyer kwam geven, een flyer die spreekt over God en zijn grote liefde.
De jongen gaf haar de flyer en zij bedankte hem vriendelijk: “Bedankt jongen en God zegene je!”
De daarop volgende zondagmorgen stond de voorganger op de kansel en toen de dienst begonnen was, vroeg hij: “Heeft er iemand een getuigenis of iets dat hij of zij zou willen delen?”
Heel voorzichtig stond er achterin de kerk een oudere dame op.
Toen ze voor in de kerk stond, begonnen haar ogen te blinken en met een stralende en glorieuze blik, begon ze haar verhaal.
Niemand in deze kerk kent mij, want Ik ben hier nog nooit geweest. Ik kan het u nog sterker vertellen, afgelopen zondag was ik nog niet eens een christen.
Enig tijd geleden is mijn man overleden en bleef ik helemaal alleen in deze wereld achter.
Afgelopen zondag was het een bijzonder koude en regenachtige dag, en ook in mijn hoofd hingen donkere wolken. Ik kreeg de gedachte in mijn hart dat ik op deze dag aan het einde van mijn levensweg zou komen. Ik had absoluut geen hoop meer en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik niet meer wilde leven.
Ik pakte een touw en een stoel en slofte de trap op naar de zolder van mijn huis. Aan het uiteinde van het touw maakte ik een strop en het andere uiteinde van het touw maakte ik vast aan de spanten van het dak. Ik klom op de stoel en deed voorzichtig het touw om mijn nek.
Toen ik zo bovenop de stoel stond, zo intens alleen en zo diepbedroefd en ik op het punt stond om de stoel onder mij weg te schoppen, hoorde ik plotseling het geluid van de deurbel.
Ik schrok ervan, maar dacht eerst: “Ik wacht wel even en wie het ook is, hij of zij zal wel weer weggaan.”
Ik wachtte en wachtte, maar het bellen stopte niet en er werd zelfs op de deur gebonsd. Het werd zo luid en het hield zo lang aan, dat ik het niet meer kon negeren.
Ik vroeg me af wie zou het kunnen zijn? Er kwam bij mij nooit iemand aan de deur om mij te bezoeken!
Ik kon niet anders dan het touw van mijn nek te halen. Ik liep naar beneden en terwijl de bel nog rinkelde en het bonzen op de deur nog aanhield, opende ik de deur. Ik kon mijn ogen niet geloven, voor mijn deur stond de meest stralende jongen die ik ooit gezien had, een engeltje rechtstreeks uit de hemel.
Die glimlach van die jongen, ik kan het gewoon niet beschrijven! En de heerlijke woorden die uit zijn mond kwamen, deden mijn hart, dat al zolang geleden ijskoud geworden was, weer tot leven komen. Want met de galmende stem van een engel zei hij: “Mevrouw, ik wil u alleen maar vertellen dat God enorm veel van u houdt!”
Nadat de kleine engel in de kou en de regen verdwenen was, sloot ik mijn deur en las ik elk woord van de flyer.
Hierna ging ik naar de zolder om de stoel en het touw op te ruimen, want die had ik niet meer nodig.
Zoals u nu allemaal kunt zien staat er een gelukkige vrouw voor jullie, een gelukkige dochter van de grote Koning.
Omdat ik de jongen in de richting van de kerk had zien vertrekken, dacht ik wel dat ik hier moest zijn om de kleine engel van God persoonlijk te kunnen bedanken. Hij kwam precies op tijd en heeft zo in feite mijn leven gered. Ik ben nu aangenomen als een dochter van God en mag tot in de eeuwigheid in Gods aanwezigheid leven,
In de kerk werd het stil, al kon je wel heel veel gesnotter horen.
De voorganger liep naar de eerste bank voorin de kerk, waar de kleine engel zat. Hij nam zijn zoon in zijn armen en huilde onbedaarlijk.
Mag ik jullie vragen om dit verhaal niet in de kou en de regen te laten sterven, maar geef het, na het gelezen te hebben, door aan anderen.
Bedenk dat de geweldige boodschap van God elke keer weer een groot verschil kan maken in iemands leven. Wees daarom nooit bang om het te verspreiden!

Overdenking in de sneeuw. (Elly)

,,Het sneeuwt op Uw geschonden aarde” dichtte Ida Gerhardt.
Witter dan sneeuw maakt U onze gebroken harten.
Wij, die leven te midden van Uw schepping die zucht en in barensnood is,
waar de weeën heviger worden. U zegt tot ons: heft uw hoofden omhoog,
want uw verlossing is nabij.
Heere Jezus, Zon van de gerechtigheid, wij verlangen naar Uw komst,
naar het volle middaglicht in de glans van Uw heerlijkheid.
Als het volmaakte zal gekomen zijn, zal wat ten dele is te niet gedaan worden.
Hoe glinsterend wit is de sneeuw als de zon erop schijnt. Nog stralender maakt U ons, beschenen door Uw licht en verwarmt door Uwe liefde.

‘Heer, ik wil uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet.
Zalig hij, die durft geloven, ook wanneer het oog niet ziet.
Schijnen mij uw wegen duister, zie, ik vraag U niet: waarom?
Eenmaal zie ik al uw luister als ik in de hemel kom.’

‘Heer, uw licht en uw liefde schijnen,
waar U bent zal de nacht verdwijnen.
Jezus, licht van de wereld, vernieuw ons.
Levend Woord, ja uw waarheid bevrijdt ons.
Schijn in mij, schijn door mij.

Kom, Jezus kom, vul dit land met uw heerlijkheid.
Kom Heil’ge Geest stort op ons uw vuur.
Zend uw rivier, laat uw heil heel de aard’ vervullen.
Spreek, Heer uw woord dat het licht overwint.’

Christine Stam-van Gent

„Het is moeilijk de boekwinkel te verlaten op een dag in januari”, las ik ergens, „als de wind blaast, het ijs verraderlijk is en binnen de boeken dicht bij elkaar gekropen een kleurrijke warmte verspreiden.” Wat een kille januarimaand is dit dan wel niet. We mogen de boekhandel niet eens bínnengaan. Behalve voor de pakketdienst: een oranje eilandje omringd door duistere boekenkasten die je aanstaren met een holle blik.
Zeker in januari moet je oppassen dat je je zoiets niet persoonlijk aantrekt. En dat de grijsheid van buiten niet naar binnen overslaat, zodat je innerlijk landschap elke kleur verliest. Zo’n landschap als in ”De weg” van Cormac McCarthey, dat ijzingwekkend mooie boek waarin een vader met zijn zoontje door een verbrande wereld trekt, in snijdende kou. Alles is bedekt met grijze as, versmolten en versteend.
Toch geeft zelfs dit boek warmte af. Dat heeft te maken met de relatie tussen vader en zoon. Het enige dat telt is dat ze elkaar niet verliezen. Ze zijn alles voor elkaar. Hier zou ik een Rutte-achtig punt kunnen maken: samen komen we er doorheen! Maar zo goed zijn wij niet in elkaar vasthouden. Het vuur in ons is snel gedoofd, zeker als de ander niet altijd reageert met liefde en dankbaarheid. Zeker als hij of zij zelf zo’n grijs, rotsachtig landschap is, waarop al je goede woorden lijken af te ketsen.
Ik denk aan William Cowper. Deze begaafde dichter vreesde de januarimaand, nadat hij op 1 januari 1773 in een diepe depressie belandde. Cowpers meest bekende lied is ”God gaat zijn ongekende gang, vol donkere majesteit.” Het gaat over wolken die we vrezen, maar die vol van zegen blijken te zijn. Vaak wordt gedacht dat Cowper deze mooie, troostrijke tekst schreef vlak na zijn diepe inzinking (en mislukte zelfmoordpoging). De realiteit is dat Cowper hier 27 jaar lang, tot aan zijn dood, niet meer bovenop kwam en dacht dat hij voorgoed van God verlaten was.
Toch was God er, in de gedaante van John Newton. Newton van ”Amazing grace”, die 27 jaar lang Cowpers hand bleef vasthouden. Het bijzondere is dat hij dit niet enkel deed als pastor, maar als vriend. Hij bleef waarde zien in William, hield van zijn talenten en moedigde die aan. Newtons geheim? „God heeft het aantal dagen bepaald waarop ik op hem wachten moet in deze duistere vallei, en Hij geeft mij de liefde zodat ik niet moe word.”
Wat een ”amazing love” voor een psychisch wrak als Cowper. Diens eigen liederen moeten hem vaak in het gezicht gevlogen zijn. Maar wat een warmte verspreiden ze, nu, op een grijze dag in januari. Godzelf vertaalt de duisternis in eind’lijk eeuwig licht.

Bron: rd.nl Cultuur: vrijdag 22 januari 2021

Een bijzondere ontmoeting op Kerstavond 1944 tijdens de Slag om de Ardennen.
Het gebeurde tijdens de Slag om de Ardennen, op Kerstavond 1944. Vier Duitse, drie Amerikaanse soldaten, een Duitse moeder en haar 12-jarige zoon zongen samen het prachtige lied ‘Stille Nacht’.
Op 16 december 1944 startten meer dan 250.000 manschappen van de Duitse Wehrmacht een massale aanval op de Geallieerden in een ultieme poging hen terug te dringen. Deze strijd staat bekend ook wel bekend als het Ardennen Offensief, duurde tot 25 januari 1945 en werd gewonnen door de Geallieerden.

Zware sneeuwstormen
Onverwacht braken er zware sneeuwstormen uit, wat een enorme invloed had op het verloop van deze strijd. Er werd gevochten in loopgraven, op de vlakten en de berghellingen. De voorraden raakten op. Er was geen munitie meer, geen voedsel, geen medische hulp, geen onderdak, niets. Vele soldaten waren niet meer in staat te vechten.
Een Amerikaanse soldaat werd geraakt in zijn bovenbeen en dreigde dood te bloeden. Twee mede-soldaten probeerden hem naar veilig gebied te brengen, achter de Amerikaanse linies. Ze hadden honger, raakten totaal verkleumd en er brak een nieuwe sneeuwstorm los. Drie dagen zwierven ze door het Hürtgenwald en raakten hun oriëntatie volledig kwijt.
In de verte zagen ze opeens een hut. Ze kregen weer hoop. Toen ze bij de voordeur kwamen, legden beide soldaten hun zieke makker in de sneeuw en klopten aan. In de hut bleek een Duitse moeder met haar 12-jarige zoon te zijn: Elisabeth Vincken en Fritz. Ze woonden tijdelijk in die jagershut omdat hun huis in een nabijgelegen stad was verwoest door bombardementen van de Geallieerden. Ze schrok toen ze de drie soldaten zag, maar liet hen toch binnen.

Kerstdiner
Elisabeth besloot het kerstdiner, dat ze had uitgesteld tot 1 januari, in de hoop dat haar man er dan ook zou zijn, nu klaar te gaan maken, omdat de drie soldaten uitgehongerd waren en het ten slotte Kerstavond was. Ze nam wel een risico, want een Duitse wet verbood Duitse burgers vijandige soldaten te huisvesten. Maar het was Kerstavond en mevrouw Vincken was Luthers. Omdat ze christen was, zou ze iedereen helpen die hulp nodig had, hoewel ze niet sympathiseerde met de Geallieerden.
De vetgemeste haan werd klaargemaakt en er werden extra aardappels geschild. De haan heette Herman, vernoemd naar rijksmaarschalk Hermann Göring. Er werd opnieuw op de deur geklopt. Elisabeth deed open en vermoedde nog meer Amerikaanse militairen.
Ze schrok enorm toen er vier Duitse soldaten voor de deur bleken te staan. In de sneeuwstorm waren ze de weg kwijtgeraakt. Ze hadden al enkele dagen niets meer gegeten en waren totaal verkleumd.
Ze stapte naar buiten en legde uit waarom er Amerikaanse militairen bij haar in de blokhut waren. ‘Deze Kerstnacht is een heilige nacht,’ zei ze, ‘hier wordt niet geschoten.’ Ze beloofde hun dat ze mee mochten eten als ze hun wapens buiten lieten. De wapens van de Amerikaanse militairen bracht ze ook naar buiten.
Daar stonden ze, de Duitse soldaten aan de ene kant van de kamer, de Amerikaanse aan de andere kant, terwijl mevrouw Vincken de kerstmaaltijd klaarmaakte. De stilte was voelbaar. Opeens begonnen de Duitse soldaten het kerstlied ‘Stille Nacht’ te zingen, zowel in het Duits als in het Latijn. De Luthersen hielden in die tijd hun mis in het Latijn. Daarom zongen ze dit kerstlied ook in het Latijn.
Het werd nog ontroerender toen vervolgens de Amerikaanse soldaten eveneens ‘Stille Nacht’ begonnen te zingen. Iedereen werd geraakt en moest huilen.

Kogel verwijderd
Eén van de Duitse soldaten bleek perfect Engels te spreken. Hij vertelde dat hij geneeskundestudent was en bood aan de gewonde Amerikaanse soldaat te opereren. Hij stelde vast dat de soldaat veel bloed had verloren, maar dat de wond door de kou niet was gaan ontsteken. De operatie duurde enkele uren, verdoving was niet aanwezig. Uiteindelijk lukte het de kogel te verwijderen en de wond te verbinden. Juist op dat moment was de maaltijd gereed. Mevrouw Vincken bad: ‘Kom, Heere Jezus, wees ook onze gast.’ Het werd een onvergetelijke Kerstavond.
De volgende ochtend vertrokken alle soldaten weer. Eerst werd een brancard gemaakt voor de gewonde Amerikaan, van houten palen en een tafelkleed. Mevrouw Vincken gaf hun de wapens terug en zei dat ze voor hun veiligheid zou bidden. ‘Wees voorzichtig. Ik hoop dat jullie op een dag veilig naar huis kunnen terugkeren. Moge God jullie zegenen en over jullie waken.’
De Duitse korporaal liet nog aan de Amerikanen op hun eigen kaart zien hoe ze weer achter hun eigen linies konden komen en gaf hun zijn kompas. Ze schudden elkaar de handen, zeiden elkaar gedag en vertrokken.
Elisabeth Vincken overleed in 1965, ongeveer tegelijkertijd met haar man. Haar zoon verhuisde later, nadat hij getrouwd was, met zijn vrouw naar het buitenland. In 1959 vestigde hij zich met zijn vrouw in Canada, om via Californië in 1963 definitief in Hawaii te gaan wonen. Jarenlang vertelde hij aan velen wat er op die bijzondere kerstavond in de oorlog was gebeurd.
President Reagan vertelde dit verhaal tijdens een oorlogsherdenking
Op 5 mei 1985 vertelde de Amerikaanse president Ronald Reagan dit verhaal tijdens zijn bezoek aan Duitsland, als een illustratie van vrede en verzoening, het symbool van verbroedering tussen de beide volken. Het was nog in de tijd van de Koude Oorlog en de president bezocht Duitsland om veertig jaar vrede tussen Duitsland en Amerika te herdenken.
Reagans stafmedewerkers hadden de authenticiteit van het verhaal vooraf gecheckt. Ze hadden het gevonden in de uitgave van Readers Digest van januari 1973. Het was geschreven door Fritz Vincken, die ooggetuige was geweest van de ontmoeting in de hut tijdens het Ardennen Offensief in de Tweede Wereldoorlog. Ook spoorden ze Elisabeth Francken op die precies hetzelfde verhaal vertelde.
In 1996 lukte het Fritz in contact te komen met één van de Amerikaanse soldaten, die op die kerstavond bij hen in de hut was geweest. Het was Ralph Blank. Tijdens de Tweede Wereldoorlog had hij gediend in het 121e Infanterie Regiment van de Achtste Divisie. ‘Jouw moeder heeft mijn leven gered,’ vertelde Ralph. Het kompas van de Duitse korporaal had hij nog altijd. De beide andere Amerikaanse soldaten en de Duitse soldaten heeft Fritz nooit meer ontmoet. Hij overleed in 2002 op 69-jarige leeftijd. (Bron: de Amerikaanse majoor James F. Linsey en Traces of War)